شیخ جلیل القدر عمادالدین أبی جعفر محمد بن أبی القاسم طبری مسنداً از عَطِیَّة بن سعد روایت كرده است كه گفت:
با جابر بن عبدالله انصاری به جهت زیارت قبر امام حسین صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْه بیرون رفتیم. چون به كربلا وارد شدیم، جابر نزدیك فرات رفت و غسل كرد، جامه‌ای را لنگ خود نمود و جامه‌ی دیگر را بر دوش افكند، پس بسته‌ای كه در آن سعد (گیاه خوشبوئی) بود گشود و از آن بر بدن خود پاشید و به جانب قبر روان شد.
با جابر بن عبدالله انصاری به جهت زیارت قبر امام حسین صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْه بیرون رفتیم. چون به كربلا وارد شدیم، جابر نزدیك فرات رفت و غسل كرد، جامه‌ای را لنگ خود نمود و جامه‌ی دیگر را بر دوش افكند، پس بسته‌ای كه در آن سعد (گیاه خوشبوئی) بود گشود و از آن بر بدن خود پاشید و به جانب قبر روان شد.
گامی برنمی‌داشت مگر با ذكر خدا تا نزدیك قبر رسید. به من گفت:
دست مرا بر قبر بگذار. من دست او را بر قبر گذاشتم.
چون دستش به قبر رسید بی‌هوش بر روی قبر افتاد. آب به رویش پاشیدم تا به هوش آمد و سه بار گفت:
یا حسین ( آنگاه امام حسین صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْه را مخاطب قرار داده، عرض كرد:)
حبیب لا یجیب حبیبه!»
آیا دوست جواب دوست خود را نمی‌دهد!».
بعد با خود گفت:
كجا توانی جواب دهی و حال آنكه رگهای گردن تو را بریده‌اند و ما بین سر و بدن تو جدایی افتاده است.
شهادت می‌دهم كه تو فرزند خاتم أنبیاء، فرزند سید المؤمنین هستی، فرزند كسی هستی كه ملازم تقوی، سَلیل هدایت بود، پنجمین اصحاب كساء، پسر سید نقباء، فرزند فاطمه زهراء سید و سرور ن و چگونه چنین نباشی و حال آنكه دست سیدالمرسلین تو را پرورش داده، در آغوش متقین پرورش یافتی، از ایمان شیر خوردی و با اسلام از شیر گرفته شدی و در حیات و ممات پاكیزه بودی.
همانا دلهای مؤمنین در فراقت غمین است، با این كه در نیكویی حال تو شكی نیست پس سلام و خشنودی خدا بر تو باد و همانا شهادت می‌دهم كه تو بر شیوه‌ی برادرت یحیی بن زكریا گذشتی … بعد جابر به دیگر شهداء
دست مرا بر قبر بگذار. من دست او را بر قبر گذاشتم.
چون دستش به قبر رسید بی‌هوش بر روی قبر افتاد. آب به رویش پاشیدم تا به هوش آمد و سه بار گفت:
یا حسین ( آنگاه امام حسین صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْه را مخاطب قرار داده، عرض كرد:)
حبیب لا یجیب حبیبه!»
آیا دوست جواب دوست خود را نمی‌دهد!».
بعد با خود گفت:
كجا توانی جواب دهی و حال آنكه رگهای گردن تو را بریده‌اند و ما بین سر و بدن تو جدایی افتاده است.
شهادت می‌دهم كه تو فرزند خاتم أنبیاء، فرزند سید المؤمنین هستی، فرزند كسی هستی كه ملازم تقوی، سَلیل هدایت بود، پنجمین اصحاب كساء، پسر سید نقباء، فرزند فاطمه زهراء سید و سرور ن و چگونه چنین نباشی و حال آنكه دست سیدالمرسلین تو را پرورش داده، در آغوش متقین پرورش یافتی، از ایمان شیر خوردی و با اسلام از شیر گرفته شدی و در حیات و ممات پاكیزه بودی.
همانا دلهای مؤمنین در فراقت غمین است، با این كه در نیكویی حال تو شكی نیست پس سلام و خشنودی خدا بر تو باد و همانا شهادت می‌دهم كه تو بر شیوه‌ی برادرت یحیی بن زكریا گذشتی … بعد جابر به دیگر شهداء
سلام داد و گفت:
السَّلَامُ عَلَیْكُمْ أَیُّهَا الْأَرْوَاحُ الَّتِی حَلَّتْ بِفِنَاءِ الْحُسَیْنِ وَ أَنَاخَتْ بِرَحْلِه …».
سپس فرمود:
سوگند به آنكه محمد صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم را به حق مبعوث كرد، ما هم در مقام و مرتبت شما شریك هستیم.
عَطِیَّة به جابر عرض كرد:
چگونه ما با ایشان شركت كردیم و حال آنكه ما بیابانی نپیمودیم و كوهی بالا نرفتیم و شمشیری نزدیم، اما این گروه مابین سر و بدنشان جدایی افتاده و اولادشان یتیم و زن انسان بیوه گشته اند!
جابر گفت:
ای عَطِیَّة، از حبیب خود رسول خدا صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم شنیدم كه می‌فرمود:
مَنْ أَحَبَّ قَوْماً حُشِرَ مَعَهُمْ وَ مَنْ أَحَبَّ عَمَلَ قَوْمٍ أُشْرِكَ فِی عَمَلِهِم»
هر كس گروهی را دوست داشته باشد با آنها محشور شود و هر كس عمل قومی را دوست داشته باشد در آن شریك شود».
سوگند به خداوند كه محمد صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم را به حق به پیامبری مبعوث كرد كه نیت من و اصحابم بر آن چیزیست كه حضرت حسین صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْه و یاران او بود.
پس جابر گفت:
مرا به كوفه ببر.
عَطِیَّة گوید:
چون اندكی راه رفتیم فرمود:
ای عَطِیَّة آیا تو را وصیت نكنم در حالی كه گمان ندارم بعد از این سفر دیگر تو را ملاقات كنم؟ (عرض كردم:
بفرمایید فرمود:)
أَحِبَّ مُحِبَّ آلِ مُحَمَّدٍ مَا أَحَبَّهُمْ وَ أَبْغِضْ مُبْغِضَ آلِ مُحَمَّدٍ مَا أَبْغَضَهُمْ وَ إِنْ كَانَ صَوَّاماً قَوَّاماً وَ ارْفُقْ بِمُحِبِّ آلِ مُحَمَّدٍ فَإِنَّهُ إِنْ تَزِلَّ لَهُمْ قَدَمٌ بِكَثْرَةِ ذُنُوبِهِمْ ثَبَتَتْ لَهُمْ أُخْرَی بِمَحَبَّتِهِمْ فَإِنَّ مُحِبَّهُمْ یَعُودُ إِلَی الْجَنَّةِ وَ مُبْغِضَهُمْ یَعُودُ إِلَی النَّار»
دوستان آل محمد را دوست بدار مادامی كه ایشان را دوست می‌دارند و دشمنان آل محمد را دشمن بدار مادامی كه دشمن ایشان هستند، اگر چه فراوان روزه بگیرند و نماز بگذارند و با دوست (محمد و آل محمد مدارا كن، چون اگر پایی از ایشان در اثر زیادی گناه بلغزد پای دگرش به خاطر دوستی ایشان استوار و ثابت بماند همانا دوست ایشان به بهشت و دشمن ایشان به دوزخ بازگردد.» (1)
السَّلَامُ عَلَیْكُمْ أَیُّهَا الْأَرْوَاحُ الَّتِی حَلَّتْ بِفِنَاءِ الْحُسَیْنِ وَ أَنَاخَتْ بِرَحْلِه …».
سپس فرمود:
سوگند به آنكه محمد صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم را به حق مبعوث كرد، ما هم در مقام و مرتبت شما شریك هستیم.
عَطِیَّة به جابر عرض كرد:
چگونه ما با ایشان شركت كردیم و حال آنكه ما بیابانی نپیمودیم و كوهی بالا نرفتیم و شمشیری نزدیم، اما این گروه مابین سر و بدنشان جدایی افتاده و اولادشان یتیم و زن انسان بیوه گشته اند!
جابر گفت:
ای عَطِیَّة، از حبیب خود رسول خدا صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم شنیدم كه می‌فرمود:
مَنْ أَحَبَّ قَوْماً حُشِرَ مَعَهُمْ وَ مَنْ أَحَبَّ عَمَلَ قَوْمٍ أُشْرِكَ فِی عَمَلِهِم»
هر كس گروهی را دوست داشته باشد با آنها محشور شود و هر كس عمل قومی را دوست داشته باشد در آن شریك شود».
سوگند به خداوند كه محمد صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم را به حق به پیامبری مبعوث كرد كه نیت من و اصحابم بر آن چیزیست كه حضرت حسین صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْه و یاران او بود.
پس جابر گفت:
مرا به كوفه ببر.
عَطِیَّة گوید:
چون اندكی راه رفتیم فرمود:
ای عَطِیَّة آیا تو را وصیت نكنم در حالی كه گمان ندارم بعد از این سفر دیگر تو را ملاقات كنم؟ (عرض كردم:
بفرمایید فرمود:)
أَحِبَّ مُحِبَّ آلِ مُحَمَّدٍ مَا أَحَبَّهُمْ وَ أَبْغِضْ مُبْغِضَ آلِ مُحَمَّدٍ مَا أَبْغَضَهُمْ وَ إِنْ كَانَ صَوَّاماً قَوَّاماً وَ ارْفُقْ بِمُحِبِّ آلِ مُحَمَّدٍ فَإِنَّهُ إِنْ تَزِلَّ لَهُمْ قَدَمٌ بِكَثْرَةِ ذُنُوبِهِمْ ثَبَتَتْ لَهُمْ أُخْرَی بِمَحَبَّتِهِمْ فَإِنَّ مُحِبَّهُمْ یَعُودُ إِلَی الْجَنَّةِ وَ مُبْغِضَهُمْ یَعُودُ إِلَی النَّار»
دوستان آل محمد را دوست بدار مادامی كه ایشان را دوست می‌دارند و دشمنان آل محمد را دشمن بدار مادامی كه دشمن ایشان هستند، اگر چه فراوان روزه بگیرند و نماز بگذارند و با دوست (محمد و آل محمد مدارا كن، چون اگر پایی از ایشان در اثر زیادی گناه بلغزد پای دگرش به خاطر دوستی ایشان استوار و ثابت بماند همانا دوست ایشان به بهشت و دشمن ایشان به دوزخ بازگردد.» (1)
بِشَارَةِ الْمُصْطَفَی ص 74، بِحار الاَنْوار، ج 101، ص 195.
صلح امام مجتبی علیه السلام یک وظیفه الهی:
كه ,وَ ,تو ,دوست ,ایشان ,جابر ,تو را ,را دوست ,و حال ,اللَّهِ عَلَیْه ,صَلَوَاتُ اللَّهِ ,صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ ,صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْه ,حسین صَلَوَاتُ اللَّهِ ,محمد صَلَّی اللَّهُ
درباره این سایت